HR:1 "Hermiona, zawsze Granger"

 "Hermiona, zawsze Granger"

Hermiona wiedziała, że jej ojciec powrócił i, że pewnie niedługo do niej zawita, by ją ukarać... Spojrzała jeszcze za okno. W Londynie padał właśnie deszcz, gdzieś bliżej horyzontu błyskało. Odwróciła się w kierunku drzwi i wyszła przez nie. Zeszła na dół, do salonu. Zacisnęła ręce w pięść, tak mocno, że zbielały z braku krwi.

- Mamo, tato - odezwała się. - Wiecie, że okłamałam was co do śmierci moich rodziców. Teraz Voldemort powstał, wszyscy czarodzieje już o tym wiedzą. Niestety, wplątałam się w jedną nieprzyjemną sprawę, podczas walki w Ministerstwie, jedna ze śmierciożerczyń mnie rozpoznała.

- Wiemy to kochanie - powedziała pani Granger.

-Tylko, że Voldemort może chcieć mnie odnaleźć i... Zabić. - powiedziała zwieszając głowę.

- Ktoś z czarodzieji na pewno nam pomoże...

- Nie! - wykrzyknęła nagle Hermiona. - Ja się śmierci nie boję. Boję się o was. Kocham was. Dlatego... Muszę wam wyczyścić pamięć...

- Nie zgadzamy się! - odezwał się po raz pierwszy pan Granger.

- Nie róbcie mi tego. Dobrze. Zablokuję część waszych wspomnień. Odblokują się kiedy ktoś powie "Hermiona, zawsze Granger".

- Hm... Tak może być. Ale nam je zwrócisz?

- Jak to wszystko się skończy... Kocham was. Obliviate...

***

Hermiona podeszła do Błędnego Rycerza. Wsiadła i zapłaciła za bilet. Przejechała kilkanaście przystanków, aż zatrzymała się przed stacją Kings Cross. Weszła do środka. Szybkim ktokiem doszła do filaru znajdującego się w 3/4 odległości między 9, a 10 peronem. Rozejrzała się, a następnie przeszła na peron 9 i 3/4. Czekała godzinę na ekspres London - Hogsmade. Kupiła bilet, odszukała przedział i skuliła się na wolnym miejscu przy oknie. Po pewnym czasie usłyszała jak drzwi się odsuwają. Przez szczelinę wszedł chłopka w czarnej szacie i bezceremonialnie rozsiadł się na kanapie naprzeciwko Hermiony. Przyjaciółka Harrego postanowiła zignorować tą osobę, jednak nie do końca się jej to udało.

- Voldemort cię szuka.

- Odkryłeś Amerykę Malfoy... - chciała coś dodać, ale chłopak jej przerwał.

- Jeżeli się nie mylę zrobili to chińczycy...

- Szuka mnie? Skąd to niby wiesz? - zapytała, ignorując jego wypowiedź.

- Jakby miał nie szukać szlamy? - odpowiedział z przekąsem. A dziewczyna, w duchu, odetchnęła z ulgą.

- Malfoy, Voldemort cię szuka.

- Toś wymyśliła! - prychnął.

- Leć do niego! - powiedziała, wstała i wypchnęła chłopaka za drzwi.

***

- Panno Granger! Proszę ze mną! - krzyknął Dumbledore, który wyszedł po Hermionę na stację w wiosce.

- Dziękuję profesorze, że zgodził się pan mnie przyjąć.

- Na Hogwart zawsze można liczyć - powiedział i uśmiechnął się. Hermiona zauważyła przenikającego gdzieś w tłumie Malfoya.

- Muszę z panem porozmawiać. W cztery oczy! - powiedziała akcentując liczebnik.

***

- Wiem, że pan ma świadomość, że Voldemort ma potomka - powiedziała, gdy znalazła się w gabinecie Dumbledora.

- Owszem, ale skąd panna o tym wie? - zapytał zaniepokojoy.

- Córka ma teraz tyle lat co Ron czy Harry.

- Miała... - zmienił Dumbledore.

- Ma. Uciekła z domu.

- Została zabita na moje zlecenie!

- NA PAŃSKIE ZLECENIE TO JA MUSIAŁAM ZABIĆ! - wykrzyknęła. - Uciekłam z domu tuż po tym wydarzeniu. Dlatego Voldemort zdecydował się mnie uśmiercić, I teraz mnie szuka. Bo zna już moją tożsamość.

- Ty? Ty jesteś? - Dumbledore zbladł. Po chwili, gdy opanował drżenie ręki, które usiłował ukryć, wziął z pojemniczka cytrynowego dropsa.

- Nie, nie jestem Hermiona Riddle. Jestem Hermiona Granger.

___________________________________________________________

Dziękuję za astronomiczną, dla mnie, ilość wyświetleń. Z dedykacją dla Edge, z gratulacjami zajęcia trzeciego miejsca w konkursie na blog miesiąca w Stowarzyszeniu DHL.
Postaram się dodać nowy rozdział na Wojnę w przeciągu tygodnia, dwóch.
Jeszcze raz dziękuję Wam za ilość wyświetleń, szczególnie rose breavic, Isabelli Malfoy, Florence, Viridi Prati, Kaji Malfoy i ODIUMORTIS, które skomentowały poprzednią notkę.
Przypominam, że jeśli chcecie zareklamować tutaj swojego bloga, to możecie zrobić to pod notką, ale dodajcie choć skąpe "fajne"/ "beznadziejne" jako komentarz do notki - bym wiedziała, że przeczytaliście.