Rozdział 9

Rozdział 9

Tak jak Ginny myślała, następnego dnia cała szkoła huczała od plotek.  Z tego powodu dziewczyna starała się unikać zaludnionych miejsc. Mimo niedzieli wstała o siódmej, byleby tylko zjeść w spokoju śniadanie. Gdy schodziła na obiad, nijak nie udało się jej uniknąć wytykania palcami jak i palącego uczucia, że ktoś ją obserwuje. W przerwie pomiędzy posiłkami siedziała wraz z Mioną w swoim dormitorium. Rozmawiały, płakały ze śmiechu oraz narzekały na profesorów. Nim się spostrzegły minęła kolejna przerwa. Musiały udać się na kolację. Ponieważ zrobiło się zimniej postanowiły się przebrać.

 Ginny ubrała białe rurki, czarną bokserkę, na którą założyła czerwoną bluzę z kangurkiem. Na stopy włożyła wygodne, czarne trampki. W łazience rozczesała swoje włosy, a następnie za pomocą magii ułożyła je w drobne spiralki. Usta pomalowała przeźroczystym błyszczykiem. Gdy wyszła, w pokoju czekała na nią Hermiona ubrana w czarne rurki oraz białą w czarne paski koszulkę. Na nią zarzuciła białą marynarkę. Na jej stopach znajdowały się białe trampki. Jej włosy były wyprostowane, sięgały połowy jej pleców. Niektóre pasma luźno wiszących włosów były białe. Między nie miała wsadzoną czarną opaskę z kokardką. Tak wyszykowane wyszły z pokoju. Udały się do Wielkiej Sali. Miały do zrealizowania misję, którą przydzieliły sobie gdy rozmawiały: Nie dać się. Postanowiły, że pokażą całej szkole, że Ginny wcale się ich nie boi i, że ich opinia nie jest najważniejsze dla niej. 

Kiedy weszły do sali wszystkie rozmowy ucichły. Oczy wszystkich były na nie zwrócone. Dziewczyny niezrażone podeszły do stołu Gryffindoru i usiadły koło Harrego i Rona. Ten drugi zrobił się cały czerwony. Jednak, gdy zauważył, że obie dziewczyny zajęły się jedzeniem naleśników z serem i dżemem malinowym sam zabrał się za swojego najlepszego przyjaciela - kurczaka. 

Gdy wraz z Harrym skończyli, pożegnali się i wyszli z Wielkiej Sali, do Ginny podeszła jakaś grupka trzecioklasistek - każda miała egzemplarz "Czarownicy".

- Mogłybyśmy prosić o autograf? - zapytały chórem, wyciągając w stronę Ginny gazety. Rudowłosa spojrzała na okładkę. Było to zdjęcie Blaisea całującego się z rudowłosą dziewczyną. Gdy ta się odwróciła Ginny poznała w niej siebie. Wielki, krzykliwy napis głosił: "Dziedzic fortuny usidlony? Kim jest ta dziewczyna?", by chwilę później zmienić się na: "Czas wybaczać! Ginewrę Weasley rzucił chłopak, ale...", napisy zmieniały się kilkakrotnie. Wszyscy obecni zwrócili wzrok na Wesleyównę. Ta, nie chcąc dać im satysfakcji, przyjęła długopis i na każdej gazecie złożyła swój podpis. Później wróciła do jedzenia. W trakcie całej kolacji jeszcze kilkakrotnie podchodziły do niej trzecioklasistki.  Za każdym razem odchodziły z uśmiechem na ustach.

***

Wiewiórko,

spotkajmy się dzisiaj w Pokoju Życzeń, o 20:00.

Twój ukochany

Tak brzmiała treść notki, którą dziewczyna dostała z rana. Do tej pory zastanawiała się czy pójść. W końcu się zdecydowała i wyszła z pokoju wspólnego. Gdy dotarła na siódme piętro, przypomniała sobie, że nie wie co pomyśleć. Przez chwilę głowiła się nad tym, aż w końcu drzwi się pojawiły. Gdy weszła nie zauważyła w pokoju nikogo. Jednak chwilę później została przyparta do ściany i namiętnie pocałowana.

- Wina? - zapytał Blaise, gdy wreszcie się od siebie oderwali. Dziewczyna odmówiła. Niezrażony niczym Diabeł nalał do dwóch kieliszków. Uśmiechnął się i podał jeden Ginny. - Nie martw się, nie dolałem amortencji. Nudzę się! - wyznał. - Dawno nie zrobiliśmy kawału. Proponuję więc przejść do drugiej części umowy.

- Czyli? - zapytała zaciekawiona Ginny.

- Robimy kawał McGonagall.

- Tylko co? - zapytała i zaczęli się zastanawiać. Siedzieli tak do 22.

***

McGonagall, Minerwa

Kolejny kawał z serii Królowa&Król Żartów. Nic trudnego. Czysta transmutacja. No i trochę zaklęć. Za pomocą niewidki Harrego, dostaniemy się do pokoju McOdwaga&Szlachetność, zaczarujemy jej ręce tak, że następnego dnia każde jedzenie, którego dotknie będzie się zmieniało w karmę dla kotów.

***

Z różnych względów, postanowili dokonać tego jeszcze dzisiaj. Ginny wymarzyła sobie drzwi do pokoju Harrego i zabrała z niego pelerynę niewidkę. Potem Blaise zażyczył sobie drzwi do dormitorium McGonagall. Zanim jednak do niego weszli, rzucili na siebie zaklęcie Silencio oraz przykryli się peleryną niewidką.

Znaleźli się w przestronnym, czerwono-złotym pomieszczeniu. Na samym środku pokoju stał stolik, na karmazynowym dywanie. Pod jedną z ścian stało jednoosobowe łóżko, na którym spała siwa czarownica w papilotach.
- Czyli jednak nie zawsze nosi kok! - powiedział do niej Diabeł.
Podeszli do niej na palcach. Mimo zaklęcia, słychać było trzeszczenie podłogi. W pewnej chwili czarownica zachrapała i odwróciła się na drugi bok, przodem do Ginny i Blaisea. Miała otwarte oczy. Na początku młodzi adepci magii byli przerażeni, jednak szybko okazało się, że wiedźma dalej śpi. Podeszli więc jeszcze bliżej, każde zaczęło szeptać formułkę zaklęcia, na jedną z dwóch dłoni profesorki. Gdy skończyli wybiegli z pomiezczenia, ze śmiechem.


___________________
Witajcie! Przepraszam, że tak długo nie pisałam. Blog II pojawi się w sieci w następnym tygodniu. Wraz z nową notką na tym. I dwa rozdziały "Na dwa fronty..." Wybaczcie błędy, sprawdzałam, ale na telefonie, więc mogłam części nie wyłapać. Rozdział dla Viridi. Chciałaś by było o nich głośno? Nawet w zapyziałej szczurzej norze już o nich wiedzą. Chciałaś by były żarty? Są. Wszystkim co czytają, a sami piszą, życzę weny. Jeśli ktoś robi szablony, nie potterowskie, i mógłby mi jeden zrobić, to proszę, niech skontaktuje się ze mną na GG, numer w Patronusie numero 4.
Finite