Rozdział 2

 Rozdział 2

czyli jak do żartu się szykować oraz wprowadzam kłopoty

 Rozdział z dedykacją dla Kacpra - i tak wiem, że Tysia Ci pokaże! Tym razem bez błędów - nie masz co płakać nad moją interpunkcją!

- Dean Thomas.
- Nie! - odpowiedziała Ginny. - To mój chłopak!
- Chłopak? To ty nie jesteś z Potterem?!
- Nie, nie jestem. Wracając, Zabini, proponuję kogoś... bardziej odpowiedniego. Snape!
- Snape! Oszalałaś?! Chociaż... Dobra. Warunek: następna będzie McGonagall.
- Profesor McGonagall!, Zabini.
- Och!... Jestem Blaise Zabini! - powiedział, wyciągając rękę. - Przyjaciele mówią do mnie Blaise bądź Diabeł.
- Dobra, dobra Diabełku, skoro ci tak na tym zależy, to nie będę się do ciebie zwracała jak Hermiona do Draco i na odwrót. Teraz jednak siądźmy i wymyślmy jakiś kawał...
Dalsza część spotkania przepłynęła w dość pokojowej atmosferze. Co prawda, zdarzały im się kłótnie, ale że mieli dość podobny gust, to stosunkowo szybko wymyślili odpowiedni kawał na Nietoperza.


***

 Snape, Severus
Ten żart jest dziełem dwóch par rąk... Tak, ja Królowa znalazłam odpowiedniego kandydata na przyszłego Króla. Wracając. Za dwa tygodnie będzie bal halloweenowy. Profesor na tę okazję wypożycza szatę wyjściową, my zaś za pomocą mojego zaklęcia (Zabini, B.) sprawiamy, że gdy tylko on wejdzie do sali, kolor jego szat zmieni się na różowy! Nie zapominajmy jednak o butach - za pomocą i wsparciem Magicznych Dowcipów Weasleyów zmienią się w buty klauna! Ubaw będzie po pachy. Razem z Królem jesteśmy dumni z pomysłu ( w 7/8 mój).


***


Ginny udała się do sowiarni, by wysłać listy do Georga. Ponieważ Ron nie chciał jej pożyczyć Świnki, musiała użyć jednej ze szkolnych sów. Wybrała białą, w czarne plamki. Bardzo przypominała Hedwigę. Na jej wspomnienie z kącika oka Ginny spłynęła łza.
- Płaczesz? - zapytał ktoś za jej plecami.
- Wspomnienia - odpowiedziała.
-Nie możemy żyć przeszłością, tak jak nie możemy jej zmienić - Ginny chciała obrócić się, by zobaczyć, kto do niej mówi,  jednak chłopak zamknął ją w niedźwiedzim uścisku, bo zauważył, że do oczu Ginny napływają łzy. W tym czasie przed jej oczami migały fragmenty i uczucia z przeszłości. Śmierć Hedwigi, Szalonookiego... Strach o Georga, gdy tak strasznie krwawił. Twarze osób, które zginęły. Tonks i Lupin. Płacz przerodził się w szloch. Ruda wtuliła się w umięśniony tors chłopaka, ten mrucząc: "Spokojnie, cicho..." do jej ucha, jednocześnie głaskał ją po głowie. Gdy się już uspokoiła, puścił ją, a gdy Ginny podniosła głowę, by podziękować, zobaczyła już tylko blond włosy znikające za drzwiami.

CDN
Obstawiajcie, kto to mógł być! Ten, kto trafi, ma u mnie rozdział z dedykacją (w którym wyjaśni się, kto to był, ale to jeszcze przynajmniej ze trzy rozdziały, zanim on nastąpi)! Viridi Prati, chciałaś wiedzieć - teraz płacz! Nie dostaniesz rozdziału z dedykacją! Jednak nie martw się, za konstruktywny komentarz z Twej strony, możesz dostać dedykację w następnym rozdziale!